Wokół książek: Lektury szkolne- zło konieczne?

Witajcie moi kochani. Nowy rok szkolny trwa w najlepsze. Ja akurat mam jeszcze trochę wolnego, więc chcę go dobrze wykorzystać. Jak wiadomo, jednym z nieodłącznych elementów edukacji są LEKTURY SZKOLNE. Pomyślałam sobie, że warto by o nich chwilę podyskutować. Zapraszam na kolejną odsłonę, nieco zapomnianej przeze mnie, serii "Wokół książek".


Lektury szkolne- od zawsze były, są i chyba już będą. Jedni je lubią, drudzy szczerze nienawidzą. W społeczeństwie od wielu lat trwa dyskusja na temat ich zasadności i wyboru poszczególnych pozycji. Niestety, dla wielu uczniów są one uosobieniem demona, który czai się za rogiem i atakuje w najmniej oczekiwanym momencie. Nawet wśród osób lubiących czytać, książkoholików, spotykam się z negatywnymi opiniami na ich temat. Jednak, czy lektury to wyłącznie zło konieczne, obowiązek? Niepotrzebna męczarnia? Czy tego "potwora" da się jakoś oswoić?

Nie wiem jak Wy, ale ja zawsze czytałam lektury szkolne. Nie traktowałam ich wyłącznie jako przykry obowiązek. Zawsze starałam się dokończyć książkę, choćby nie wiem jak okropna była, i znaleźć w niej pozytywy. A czasami było o to naprawdę trudno. Po ewentualne pomoce sięgałam dopiero po zakończeniu czytania. Rozumiem też jednak tych, którzy mają z nimi kłopot. Sama niejednokrotnie z nerwów chciałam rzucić jakąś książką o ścianę. Z perspektywy czasu, mogę jednak przyznać, że czytanie lektur się opłaciło.

Przede wszystkim lektury to prawdziwa kopalnia motywów. Miłość, rodzina, samotność, dylematy moralne, wina i kara- te tematy są stale obecne w naszym życiu, mimo ogromnych zmian na świecie. Argument, że ludzie kiedyś mieli inne problemy jest moim zdaniem nietrafiony. Czasy się zmieniły, problemy ludzi- nie. Często w lekturach możemy spotkać, nie od razu widoczne, liczne analogie do naszych czasów. Obserwacja postępowania bohaterów pozwala czytelnikowi wyciągnąć wnioski i uniknąć podobnych błędów w życiu. Niestety, tą jakże ważną naukę tak naprawdę dostrzegamy dopiero przy omawianiu danej lektury na lekcjach. Dlaczego?

Winowajcą najczęściej jest język jakim daną powieść czy dramat napisano. Często bywa zbyt trudny i niezrozumiały dla współczesnej młodzieży, co skutecznie odstręcza od przeczytania książki. Przestarzały, pełen niezrozumiałych zwrotów ze staropolszczyzny język naprawdę potrafi doprowadzić do szewskiej pasji. Z im dalszej epoki jest książka- tym gorzej. Właśnie przez to tak trudno odkryć jakiekolwiek walory lektury. Objętość też nie pomaga. W dobie dążenia do skrótowości, opasłe tomiska, często przekraczające 400 stron, nie są w cenie. Myślę jednak, że powinniśmy pokonywać tego rodzaju trudności i uczynić lektury przyjemnością. To naprawdę możliwe.

Nie twierdzę, że wszystkie lektury są cudowne, bo to nieprawda. Rzeczywiście niektóre książki nadal niepotrzebnie tkwią w kanonie, ale to tylko kilka wyjątków. Tak naprawdę lektury wcale nie są takie złe. Spróbujcie dać im szansę. Nie taki diabeł straszny jak go malują. Poza tym, moim zdaniem, lektury po prostu wypada znać. O ile mogę wybaczyć nieznajomość pewnych zagranicznych dzieł, o tyle polskich już nie. To rodzaj spuścizny, dorobku kulturowego, a przy tym lekcja historii. Tak jak potrafimy pisać czy liczyć, tak samo powinniśmy poznać kawałek literatury. Serdecznie Was do tego zachęcam.

A co Wy sądzicie na ten temat? Czy według Was lektury to tylko przykry obowiązek? Czytacie/ czytaliście je? Które należą do Waszych ulubionych? Napiszcie mi o tym w komentarzach. Jestem bardzo ciekawa Waszego zdania.